Niet alleen de accu was opgeladen…
Hij kwam aansukkelen met een gangetje van 10 kilometer per uur. ‘Een zondagsrijder op woensdag’, dachten we nog. Maar nee, de man had een probleempje met zijn auto. “Ik wil wel harder, maar gaat niet. Heb geen vermogen meer en alle lampjes branden. Ik denk dat ik een kapotte dynamo heb. De accu laadt niet meer op. Hebben jullie misschien een acculader?”
De dames op kantoor weten dat soort dingen over het algemeen niet (direct) te vinden, maar Aimy belde snel met Jorg, die onderweg was naar huis.
“Ik kom er aan”, zei Jorg.
“Komt ie terug, speciaal voor mij?” vroeg de meneer beschaamd.
Maar Jorg was net vertrokken; dus ook zo weer terug. Hij wist gelukkig de acculader te liggen en zei: “Volgens mij is die voor vrachtwagens. Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe het werkt, maar als jij het weet: ga je gang!”
“Oh wat fijn. Ik heb deze acculader zelf ook, dus dit gaat helemaal goed komen.”
Jorg zette nog een kopje koffie klaar voor de meneer en vertrok snel naar zijn lunch en de hond die ondertussen met samengeknepen billetjes op hem zat te wachten.
En zo hadden Aimy en ik dus een gast aan tafel tijdens de lunch. Gezellig! Het laden van de accu ging goed, maar traag: van 12,6, naar 12,9. “Als het 13 is, kan ik misschien wel starten.” Wij knikten: geen idee, maar het zou wel. “Prima hoor, geen haast! Je zit ons niet in de weg!”
“Jullie zitten hier mooi”, zei hij, terwijl hij tevreden rondkeek. “Nou, wat grappig! Mijn broer is op zoek naar dit hekwerk. We hadden het er van de week over. Hij wil het hebben rond zijn vijver: van die houtjes in ijzerdraad. Hij zei nog: geen idee hoe je zoiets noemt. Je ziet ze vort overal, dus ze zullen wel ergens te koop zijn…”
De meneer nam een hap van de lunch die hij uit de auto had gepakt: “Wat een toeval dat ik hier nu strand! Dus jullie verkopen ze? Mooie hekjes, hoor. Vooral die grijze vind ik prachtig. Wat voor hout is dat? Kastanje? En dat draad is dat gegalvaniseerd? Blijft vast een jaar of 10 staan, niet? En hoe noem je dat nou? Houten latjes met ijzerdraad?”
We legden uit dat we het hekwerk schapenhek noemen, dat we het in kastanje- en robiniahout hebben, dat we 7 verschillende hoogtematen hebben in 5 verschillende latafstanden, dat het ijzerdraad inderdaad gegalvaniseerd is zodat het niet zal roesten en dat het zeker 15-20 jaar mee zal gaan.
“Zo! Dat is mooi! Zijn jullie ook op zaterdag open? Dan kom ik langs met mijn broer. Die zal dit geweldig vinden! Wat een toeval dat ik nu net hier terecht moest komen! Hij zal het niet geloven!
Een half uurtje later kon de man zijn reis hervatten. Hij zou binnendoor naar huis rijden, geen lampen aan, geen airco, zelfs geen blower. Hij moest het kunnen redden. “Heel erg bedankt voor alles en tot snel!” riep hij enthousiast vanuit zijn auto.
“Graag! Goede reis!” Wat een aardige vent, zeiden we tegen elkaar. Grappig, niet alleen de accu was opgeladen, maar ook wij konden er weer tegenaan: Bij sommige mensen heb je dat!
